กรมอุตุนิยมวิทยาเคยเตือนชัดเจนล่วงหน้าทุกครั้ง แต่ประชาชนสมุทรปราการ กลับต้องเจอกับน้ำท่วมซ้ำซากอีกครั้ง สะท้อนการทำงานที่ขาดประสิทธิภาพของผู้รับผิดชอบ ตั้งแต่ชลประทาน องค์กรปกครองท้องถิ่น ไปจนถึงผู้ว่าราชการจังหวัด

          ชลประทานผู้ดูแลลำน้ำที่ควรเป็นหัวใจในการจัดการน้ำ กลับทำงานแบบไร้ทิศทาง สูบน้ำผิดเวลา สูบตอนน้ำขึ้นสิ้นเปลืองงบประมาณโดยไร้ผล เครื่องสูบบางจุดยิ่งทำให้น้ำวนกลับเข้าท่อแทนที่จะลดระดับ 

          เครื่องสูงน้ำตั้งเต็มตามจุด สถานีสูบ แต่ใช่ได้จริงมีกี่เครื่อง บทเรียนเคยพบเจอกับตนเองตอนน้ำท่วมหนักหลายปีก่อน ขาดการบำรุง ค่าไฟแพง ต้องรอคำสั่งหน่วยเหนือ ถึงใช้ได้ 

          จะบ้าตาย 

          ท้องถิ่นแทนที่จะสำรวจต้นตอ ลำน้ำที่รับผิดชอบในพื้นที่ แก้ไขระบบท่อระบายน้ำ ถนนที่ท่วมซ้ำซาก เช่น ศรีนครินทร์ กลับทุ่มงบไปกับการแจกถุงทราย ประชาชนได้แค่อุ่นใจชั่วคราว แต่ปัญหาไม่หาย

          จังหวัดในฐานะผู้บังคับบัญชาสูงสุด ผู้ว่าฯ ไม่ควรแค่สั่งการอยู่ในห้องประชุม แต่ต้องลงพื้นที่ ตรวจสอบจริง บูรณาการให้ทุกหน่วยงานทำงานร่วมกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างทำแบบลอยตัว

          น้ำท่วมครั้งนี้ไม่ใช่ภัยธรรมชาติอย่างเดียว แต่คือ “ภัยจากการบริหารจัดการผิดพลาด” ประชาชนจึงอยากถามว่า…

          ใครจะรับผิดชอบ ?

         ในฐานะปากเสียงสังคม จึงต้องตอกย้ำอีกครั้งว่า 

          ประชาชนไม่ได้ต้องการถุงทราย ถุงยังชีพ แต่ต้องการระบบป้องกันน้ำท่วมที่ใช้ได้จริง

          หากผู้ว่าฯ ชลประทาน และองค์กรปกครองท้องถิ่น ยังทำงานในกรอบเดิม แก้ปัญหาแบบสร้างภาพ ไม่ยอมเปิดพื้นที่ เวทีรับฟังข้อเสนอของประชาชน น้ำท่วมก็จะยังคงเป็น 

         “ โรคประจำจังหวัดสมุทรปราการ ” ไปอีกนาน

         ทางด้านภาคประชาสังคมอึ้มๆ รณรงค์ ปลุกคลองให้ฟื้น คืนสุขให้ชุมชน ตามสโลแกน 

        แต่ว่าจะคว้าปลาหรือจะจับขยะละงานนี้